Het kostte heel wat uurtjes tijdens de langste nachten van 2020, maar op zaterdagochtend 20 december om 01.27 verstuur ik een pdf getiteld 'Tussen de linies DEF' naar mijn promotoren.
Gek genoeg klinkt er geen gejuich en wordt het vuurwerkverbod niet met de voeten getreden. De muisklik op de knop 'verzenden' gaat in stilte voorbij. Ook ikzelf ben nog niet helemaal overtuigd dat krap zes jaar zwoegen echt tot een (voorlopig) einde is gekomen. Zouden mijn promotoren nog met aanpassingen komen of nemen zij deze versie echt ter kennisgeving aan? En als ie straks naar de leescommissie van vijf professoren gaat… hoe zouden zij oordelen over mijn ongebruikelijke methodologie en meta-perspectief van valorisatie?
Maar toch betekent het verzenden van de pdf in de stille nacht iets wezenlijks. Voor het eerst in lange tijd ga ik een vakantie tegemoet die gevrijwaard is van het gevoel 'ik had nu ook aan mijn proefschrift kunnen werken'. Dat gevoel van opluchting wordt snel daarna groter als mijn promotoren inderdaad melden dat zij het stuk als definitief beschouwen en de volgende fase voorbereiden: het voorleggen van het document aan de leescommissie.
In mijn hoofd maak ik de vergelijking met het kopen van een huis: het bod is geaccepteerd, nu maar hopen dat de financiering rond komt. Stiekem weet je dan dat het wel goed zit.
