De stilte valt Renko is docent bij de opleiding voor de Mobiele Eenheid. Hij geeft les op de Politieacademie in Ossendrecht. Hij deelt wat hij als docent meemaakt met zijn politiestudenten. De beslissing was moeilijk. Zo ontzettend moeilijk. Ze wilde zo graag. Zo graag wilde ze bij de Mobiele Eenheid. Als klein kind wilde ze bij de politie. Werken op straat, boeven vangen, mensen helpen. Later werden de toekomstplannen wat gedetailleerder en wilde ze ook deel uitmaken van de Mobiele Eenheid. Werken in groepsverband en de openbare orde herstellen. Ze doorliep een aantal jaren geleden de opleiding voor groepslid binnen de Mobiele Eenheid. Nu was ze terug in Ossendrecht voor de volgende stap en was ze in opleiding om groepscommandant te worden. De opleiding was halverwege en de beslissing zo moeilijk. Alhoewel de beslissing eigenlijk voor haar werd gemaakt…maar dan nog. Moeten stoppen met de opleiding voelde als falen. Ook al gaven de docenten aan dat ze het wel kon, maar even wat meer tijd nodig had. Ze had het wel aan zien komen. Ze liep al een paar weken achter de feiten aan. Ze zag haar klasgenoten steeds verder op haar uitlopen. Ze had het gevoel dat ze het niet meer kon bijbenen. ❛❛ Het lijkt alsof de stilte het klaslokaal kleiner maakt Het advies van de docenten was begrijpelijk, maar toch hard. Ze had gefaald. Zo voelde het. Ik kijk naar de groep commandanten die zojuist te horen heeft gekregen dat ze er mee gaat stoppen. Haar naaste collega’s, haar klasgenoten. Het was in korte tijd een hechte groep geworden. Dat merkte ik ook als docent. Ik zie het afscheid. Ik zie de tranen bij haar, maar ook bij haar klasgenoten. De knuffels, de woorden die worden uitgesproken. Ze verlaat het klaslokaal. De deur sluit achter haar. De stilte in het klaslokaal is oorverdovend. Ik laat de stilte even doordringen. Soms is stilte sterker dan woorden en lijkt het alsof de stilte het klaslokaal kleiner maakt. Die momenten. Klein, misschien onopvallend en in dit geval letterlijk nietszeggend. Maar ik kijk naar de achtergebleven gezichten. De gezichten achter het uniform…en luister naar de gevallen stilte. En dan, herpakt de groep zich. Het leven binnen de opleiding gaat door, maar niet zonder sporen achter te laten. Soms betekent kracht niet doorgaan, maar durven loslaten.