De kleine dingen Renko is docent bij de opleiding voor de Mobiele Eenheid. Hij geeft les op de Politieacademie in Ossendrecht. Hij deelt wat hij als docent meemaakt met zijn politiestudenten. Het zijn juist die kleine dingen. Vaak onopvallend, nietszeggend, onbeduidend en bescheiden van aard en omvang. Kleine momenten die in de waan van de dag, in de drukke dagelijkse beslommeringen aan het oog lijken te ontsnappen. Maar die, hoe ogenschijnlijk klein en onbeduidend ook, even mooi als hartverwarmend zijn. Het zijn die momenten die voor mij als docent op de Politieacademie veel betekenen. Omdat ze zo puur zijn, zo authentiek. Ver weg van het uniform, ver weg van welk masker of opgetrokken muurtje dan ook. Momenten die de buitenwereld niet vaak ziet, maar waar de mens achter het uniform zuiver en onverdund zichtbaar is. Die momenten… ❛❛ Een man vanachter zijn uniform Soms loop ik er letterlijk aan voorbij. De werkdag zit erop. Ik loop naar mijn kleedkamer. Ik passeer de koffiecorner en loop in de richting van de fitnessruimte. Het is rustig in de koffiecorner. Als ik voorbij de laatste tafel loop, zie ik een collega zitten. Fit en flink uit de kluiten gewassen. Zijn volledig grijze kleding verraad dat hij deel uit maakt van de D.S.I. (Dienst Speciale Interventies). Jongens die je wel om een boodschap kunt sturen. Met zijn grote gestalte vraag ik me werkelijk af welke crimineel met hem het gevecht aan wil gaan. Terwijl ik voorbij loop zie ik dat hij een telefoon in zijn hand houdt. Hij kijkt naar het beeldscherm en is duidelijk aan het videobellen. Ik zou er beslist geen aandacht aan besteed hebben, maar het zijn juist die kleine dingen… De manier waarop hij naar het beeldscherm keek. Een grote kerel, zichtbaar fit en sterk. Het moment was heel onopvallend en klein. Maar zijn open gezicht en de woorden die ik hem hoorde zeggen, terwijl hij naar het beeldscherm kijkt: “Hé lieverd, met papa. Hoe gaat het, schat? Hoe was het vandaag op school? Oooo….wat goed van je! En straks ga je met mama naar zwemles toch?” Ik loop voorbij en als ik de gang richting de fitnessruimte inloop realiseer ik mij wat ik net zag. Achter zijn grijze uniform, achter zijn grote gestalte, zag ik een open gezicht en hoorde ik de warme stem van een liefdevolle vader. Een man vanachter zijn uniform. Het zijn juist die kleine dingen.