Waar ben ik beland? Anke volgt de bacheloropleiding politieleider. Zij maakt deel uit van de eerste lichting van deze opleiding. Voorheen was zij communicatieadviseur. Wat leert zij over mentale kracht tijdens de opleiding? Ik zie geen hand voor ogen. Herrie, enorme herrie. Ik krijg een klap. Nog één. Dekking hoog. Ik krijg klappen en word in het nauw gedreven. Eén, twee, drie mensen. Oké, Anke, denk na, wat heb je geleerd: hoofd beschermen, adem onder controle, stevig staan, meebewegen en verdedigen waar je kunt. Wat is mijn doel? Naar de uitgang. Hoe kom ik daar? Stapje voor stapje, mezelf blijven verdedigen waar ik kan. Ik probeer te bewegen naar waar ik vandaan kwam. Maar ik word de andere kant op getrokken. ‘Einde casus!’ Pfoe, dat was heftig. Maar ik voel ook trots. Ik kon mezelf tot kalmte manen en blijven nadenken. Een goede oefening in mentale weerbaarheid. Achteraf hoor ik dat ik ook heb geschopt, dat kan ik me niet herinneren. Blijkbaar was die controle toch niet 100%. Daar oefenen we voor. Sorry collega die tegenspel gaf! Mentale Kracht is een belangrijk onderdeel van het politiewerk. In dit werk krijg je nu eenmaal te maken met stressvolle situaties. Dan is het belangrijk dat je mentaal weerbaar bent. Daarvoor krijgen we in de opleiding verschillende mentale vaardigheden aangeleerd. Bijvoorbeeld visualiseren, doelen stellen en gedachtencontrole. Hoe zorg je dat je onder stress nog steeds goed functioneert? ❛❛ We kijken elkaar aan en zien hetzelfde in elkaars gezichtsuitdrukking: waar zijn we beland? Om dat te oefenen, krijgen we tijdens de opleiding heel veel simulaties. Daarbij leren we ook hoe we fysiek het beste een verdachte kunnen benaderen. Zelfverdediging, stoten, trappen en natuurlijk het hanteren van geweldsmiddelen. Voor mij is dat deel van de opleiding het meest uit mijn comfortzone. Ik zag mezelf vroeger nooit als sportief. Dat is inmiddels wel anders. Los van dat het nodig is voor het werk dat ik ga doen, vind ik het inmiddels ook erg leuk om fit te blijven en te zien dat ik prima meekom met mijn klasgenoten. Zo stond ik laatst met een klasgenoot in de dojo. Oefenen in stoten en trappen. We kijken elkaar aan en zien hetzelfde in elkaars gezichtsuitdrukking: waar zijn we beland? Een paar maanden geleden zaten we nog op kantoor, fulltime achter een laptop en in overleggen. En nu staan we hier te sparren. Dat besef brengt een grote lach op mijn gezicht. Ik wilde wat anders, nou, hier zul je het krijgen! Op dit soort momenten voelt de Politieacademie als een speeltuin. Klim maar op een zeecontainer en kom er ook weer zo snel mogelijk af. Koprollen als warming-up. Tafeltennissen in de pauze. Is het dan altijd rozengeur en maneschijn? Nee hoor, er zijn genoeg momenten waarop ik denk: moet dit echt? Of: kan ik dit wel? Daarover later meer.