Ik weet het even niet meer Anke volgt de bacheloropleiding politieleider. Zij maakt deel uit van de eerste lichting van deze opleiding. Voordat zij de eerste praktijkperiode ingaat, oefenen ze op de opleiding een grote casus. Tijdens de opleiding oefenen we veel. Denk aan losse elementen als het trainen met geweldsmiddelen, reanimeren en gespreksvoering. Op een gegeven moment komt dat samen. Dan draaien we een grotere casus waarvan je vooraf niet weet wat er gaat komen. Zo ook deze dag. We krijgen eerst een verdieping in mentale kracht. Bijvoorbeeld over aandachtcontrole. Ieder mens wordt afgeleid door externe factoren: prikkels van buitenaf. Ook leiden interne factoren vaak af, bijvoorbeeld je eigen gedachten en gevoelens. De aandachtcirkels van Eberspächer gaan van ‘Ik en mijn taak’: volledig gefocust zijn zonder afleiding. Tot aan de meest extreme vorm van afleiding als je jezelf de zinsvraag stelt: wat doe ik hier eigenlijk? Dan is het tijd voor de casus Het begint best goed. Mijn maatje en ik gaan onderweg naar een burenruzie, dat hebben we onder controle. Terwijl we daar zijn, worden we naar een spoedmelding gestuurd. ‘Oké meneer, we moeten nu gaan naar een noodgeval, ik kom later bij u terug.’ We stappen in de auto (ja, met blauwe lampen) en rijden over het academieterrein naar de volgende melding. ❛❛ Deze gedachten helpen niet. Ik moet ze ombuigen. Anders komen we hier niet uit. Onderweg maken we - achteraf gezien - een cruciale fout. We vragen niet voldoende door bij de meldkamer over de melding waar we naartoe gaan en we stemmen niet voldoende af wie welke taak oppakt. En dat gaat mis. Er gebeurt veel. Ineens voel ik me een onzeker meisje. Ik, die altijd behoorlijk zeker ben van m’n zaak. Ik weet het even niet meer. Ik blijf wel doorgaan, maar zonder plan. Mijn maatje is te ver van mij weg om af te stemmen. In het ‘echte werk’ zou dit niet goed zijn. Door mijn hoofd gaat: ik kan dit niet, ik ben niet geschikt. Als de casus ten einde is, bespreken we wat er misging En daar herken ik de aandachtcirkels in mentale kracht die we eerder leerden. Deze gedachten helpen niet, ik moet ze ombuigen, anders komen we hier niet uit. Als de casus ten einde is, bespreken we wat er misging. Twee belangrijke dingen: communicatie (met elkaar en de meldkamer), en voor mijzelf aandacht- en gedachtencontrole. De term ‘analysis paralysis’ valt, het overmatig analyseren van de opties en geen keuze maken. Het voelt naar. Natuurlijk mag het hier op de academie fout gaan. Graag juist, daar leer je het meeste van. Maar uiteraard voelt het het lekkerst als het goed, of grotendeels goed, gaat. Helaas is dat deze keer niet zo. Het voelt alsof ik gefaald heb. Dit gevoel bespreek ik met klasgenoten. Dat helpt. Gelukkig zijn er nog genoeg oefenmomenten voordat we de praktijk in gaan. Er volgen casussen die beter gaan en het vertrouwen geven: ik kan dit. Kom maar op met die praktijkperiode.