Hoe doe je dat toch?

Anke volgt de bacheloropleiding politieleider. Voorheen was zij communicatieadviseur. Hoe gaat zij om met de verandering in werk en privé?

Het is wennen dit nieuwe ritme. Niet alleen voor mij, ook voor mijn gezin en sociale omgeving. Waar ik voorheen een flexibele baan had en ik altijd wel iets kon regelen om er te zijn als moeder, vrouw, voor school, voor mijn omgeving, is dat nu wel anders. Hoe doe je dat toch? Die vraag krijg ik vaak.

Ik ben moeder van drie kinderen, op de basisschool en middelbare school. Ik ben ‘vrouw van’, vriendin en sportmaatje. En nu ook student. Mijn ‘werkweek’ bestaat uit 38 uur. Waarbij het rooster voor mij bepaald wordt. Ik kan geen dagje thuiswerken. Of vandaag eerder weg en morgen langer doorwerken. De keuze die ik maak om deze opleiding te gaan doen, betekent wat voor mijn directe omgeving. En niemand kon mij vooraf vertellen wat dat betekent. Want hoe je erin staat en hoe je ermee omgaat, is voor iedereen anders.

Hoe doe ik dat dan? Voorop staat dat mijn man en ik de zorg voor onze kinderen centraal stellen. We zorgen dus dat als ik er niet ben, hij thuis is. Mijn keuze vraagt dus ook flexibiliteit van zijn werk. In onze situatie kan dat gelukkig. En als we het zelf niet kunnen regelen, hebben we een vangnet met vriendjes en vriendinnetjes waar gespeeld kan worden. De kinderen worden ook zelfstandiger. Ze regelen zelf iets of bedenken waar ze zich een uurtje alleen thuis mee kunnen vermaken.

Ook mijn vrije tijd bestaat uit keuzes maken. Ik ben op werkdagen minder thuis dan voorheen. Dus ik probeer de tijd met mijn gezin meer kwaliteit te geven. Dan kies ik voor een spelletje doen in plaats van opruimen. Een avond thuisblijven in plaats van op pad met een vriendin. Geld uitgeven aan iemand die ons huis schoonmaakt, zodat wij meer tijd over houden voor andere dingen. Keuzes die ik goed kan uitleggen en die ook begrepen worden. Ik doe wat ik kan. En soms moet ik het accepteren als iets niet kan. 

‘Mama, heb je al een boef gevangen?’ Mijn kinderen zijn zeker betrokken bij wat ik doe. Ze zijn trots op me, net als mijn omgeving. Ik hoop dat ik een voorbeeld mag zijn. Je bent nooit te oud om iets anders te gaan doen. ‘Als je echt wil, kan alles’, moedigde een collega me ooit aan. Iedereen die ook twijfelt om het roer om te gooien, wil ik meegeven: doe het niet lichtzinnig. Maar als je echt wilt, komt er een weg. Heb vertrouwen!