In februari 2020 verschijnt een vooraankondiging van mijn proefschrift in Tijdschrift voor Politie. Het vat een aantal van de belangrijkste bevindingen samen.
Dat 'samenvatten' klinkt eenvoudig, maar dat is het geenszins. Ten eerste is de lengte van zo'n stuk altijd te beperkt om het hele verhaal te vertellen. Laat staan dat er ruimte is voor het beantwoorden van de vraag die op ieders lippen ligt: 'Ok, maar wat kunnen we er dan mee?'. Het liefste zou je uitgebreid ingaan op de implicaties van je bevindingen, maar eerst moet je als onderzoeker toch aannemelijk maken dat wat eruit komt ook hout snijdt. De aanleiding en urgentie moeten erin, iets van verklarende theorie kan niet ontbreken en ook inzicht in de methode blijkt een vereiste. Vervolgens heb ik ervoor gekozen om uitgebreid in te zoomen op een van de bevindingen: de drie spanningen waar kenniswerkers op politieteams mee moeten dealen. De theoretische duiding daarvan heb ik weggelaten, maar een schets van de competenties om met die spanningen om te gaan, moest er voor mijn gevoel in. Wat dit vervolgens betekent voor het onderwijs aan de politieacademie blijft voor nu beperkt tot een 'tot slotje', maar hopelijk komt dat in een vervolgartikel nog uitgebreid aan de orde.
Het artikel in Tijdschrift voor Politie is tevens de onthulling van de titel van het proefschrift: 'Tussen de Linies'. Deze titel verwijst naar de wens van de organisatie dat kenniswerkers de linking pin zijn tussen verschillende linies: de verbinding tussen uitvoering en onderzoek, baas en werkvloer, politie en partners. Om niet te verdwalen tussen de linies van het veiligheidsveld zijn kenniswerkers echter zowel bezig met het verdedigen van hun positie als het aanvallen van de schotten die de Politie van oudsher beschermen tegen de buitenwereld. En dat - zo laat ook de tekening van Jan Rothuizen zien – is een verwarrende klus.
