In de zomer van 2019 legde ik een conceptversie van mijn proefschrift voor aan mijn promotor en co-promotor. Dit was met recht een concept te noemen, want de verschillende hoofdstukken bevatten nogal wat voorlopige keuzes en open eindjes. Ook ontbrak nog de literatuurlijst en een Engelse, plus Nederlandse samenvatting. Maar goed, eind juni 2019 plakte ik de tot dan toe als aparte bestanden bewaarde hoofdstukken achter elkaar in een document. Opslaan als pdf, aanhechten als bijlage en verzenden als e-mail.
Helaas bleek een geslaagd geheel meer te zijn dan de som der individuele delen. Door het proefschrift als totaalproduct te benaderen bleek de lezer in hoofdstuk X niet altijd voorbereid op dat wat hem werd voorgeschoteld in hoofdstuk Y en vice versa. Het cement tussen de stenen ontbrak her en der en het invoegen daarvan bleek niet alleen een kwestie van begeleidende zinnetjes, maar het opnieuw mixen van de specie en het herschikken van het metselwerk.
Mijn proefschrift is geen bundel wetenschappelijke artikelen, maar een monografie. Dat vond ik bij aanvang een prettig gegeven, want het bespaart een promovendus de soms loden last om academische papers in wetenschappelijke tijdschriften gepubliceerd te krijgen. Een 'monografie' blijkt echter stiekem een understatement voor 'roman' waarin spanningsopbouw, plottwisten en heldere personages goed uitgewerkt dienen te worden. En dat is – zeker gezien de Peter Buwalda-achtige lengte van mijn proefschrift - geen sinecure gebleken. Ik weet waar mijn onderzoek vandaan komt, waar ik achter ben gekomen, hoe ik dat kan duiden en wat het betekent voor politie en wetenschap. Maar het systematisch én overtuigend verwoorden daarvan, is een verhaal op zich.
