Ruim tien jaar geleden raakte ik voor het eerst professioneel betrokken bij de Politie. Als deelnemer aan het Juxta-programma mocht ik met 11 anderen kritisch kijken naar de Amsterdamse politie en er iets van vinden. Sindsdien ben ik gebleven.
In Tijdschrift voor Politie (2018-2) kijk ik samen met toenmalig begeleider Auke van Dijk terug op die tijd en beoordelen wij het project op haar merites. Wat kenmerkte de bijdragen van de twaalf Juxta-onderzoekers? Wat kwam er van hen terecht en wat schoot de politie ermee op?
Auke en ik destilleren uit het aanbod een viertal politieonderzoekstijlen die we labelden als objectiverend, kritisch, verandergericht en professioneel. Wij denken dat deze onderzoekstijlen zorgen voor een beter begrip van de veekleurigheid van wetenschappelijk onderzoek en van wat de verschillende stijlen voor de politie(praktijk) kunnen betekenen. Ons artikel heeft dan ook voornamelijk het doel om de black box van onderzoek te openen; om het vaak nauwe beeld van ‘de wetenschap’ wat diverser te maken.
Uiteraard is onze indeling niet in beton gegoten. Bovendien vereist het droppen van wetenschappelijke paradigma’s als ‘pragmatisme’, ‘kritische theorie’ en ‘realisme’ verdere uitwerking en toelichting. Hetzelfde geldt de vierde ‘professionele onderzoekstijl’ en de relevantie van dit perspectief voor hoger opgeleiden. In mijn uiteindelijke proefschrift ga ik hier dan ook nader op in.
Het artikel is vooral bedoeld om de discussie over de plek en rol van wetenschap met betrekking tot politiewerk te voeden. Aan welk type onderzoek heeft de Politie momenteel behoefte?, vraagt Guus Meershoek zich bijvoorbeeld af in dit artikel in dezelfde editie van Tijdschrift voor Politie. Naar mijn mening is er behoefte aan een breed palet en is het belangrijk dat de Politie begrijpt wat de consequenties van de verschillende vormen zijn en hoe zij hier op kan acteren met het oog op doorwerking en valorisatie. Daartoe hebben Auke en ik een bijdrage proberen te leveren.
Het artikel is hier te lezen.
