'Het leuke van bezoek rondleiden, is dat je zelf ook een kijkje in de keuken krijgt van de Politieacademie. Zo ook afgelopen april, toen vier Zweden het Programma Versterking Professionele Weerbaarheid (PVPW) bezochten. De collega's zijn werkzaam binnen de Zweedse politieorganisatie en zijn geïnteresseerd in wat wij zoal hebben ontwikkeld binnen het programma. Ik neem jullie graag mee naar de dag zelf.
's Ochtends krijgen ze in vogelvlucht te horen wat we doen binnen het programma om de professionele weerbaarheid binnen de Nederlandse politie te versterken. 's Middags nemen mijn collega en ik ze mee naar de Politieacademie in Apeldoorn, waar we een inkijkje krijgen in hoe aandacht voor weerbaarheid is verweven in het nieuwe vormingsonderwijs.
Ik ben nieuwsgierig naar wat we gaan zien, benieuwd naar hoe weerbaarheid terugkomt in het onderwijs. We hebben erover gesproken met docenten en ontwikkelaars van Vorming, maar nog niet gezien hoe het in de praktijk gaat.
We wonen eerst een les bij waarin twee aspiranten een presentatie houden over een opdracht die ze hebben gedaan. De opdracht was op zoek te gaan naar het verhaal van een overleden collega uit hun eigen team in de basiseenheid. Ze hadden zich verdiept in hoe de collega om het leven was gekomen. Ik merk aan de reacties van de Zweedse collega's dat ze het bijzonder vinden hoe open er gesproken wordt over een beladen onderwerp als "de dood tijdens de dienst". De aspiranten krijgen veel ruimte om te reageren, vragen te stellen en stil te staan bij dit onderwerp.
Tijdens dezelfde les wordt eveneens stilgestaan bij wat de aspiranten na de les gaan doen, namelijk voor het eerst schieten met echte kogels. Een van de docenten vraagt aan de aspiranten wat het voor hen betekent om het vuurwapen bij zich te dragen en het straks te gaan gebruiken in een oefening. Opnieuw volgt een open gesprek over het hebben van "klamme handen" en het besef dat het geen "speelgoed" is. De aspiranten stellen vragen aan de docenten naar hun eventuele schietervaringen, en of zij er thuis over hebben gesproken met hun partner. Mijn collega en ik proberen de Zweedse bezoekers zo goed mogelijk mee te nemen in het verhaal en vertalen wat wordt gezegd. Ze zijn onder de indruk over hoe vrijelijk de aspiranten spreken over wat er in hun omgaat en over de vragen die ze stellen.
Daarna worden de drie pijlers van professionele weerbaarheid (fysiek, mentaal en moreel/zingeving), evenals de tools uit de Mentale Krachttraining op het bord geschreven. Er wordt gesproken over hoe deze verbonden zijn met waar ze het net over hebben gehad en met wat ze straks gaan doen. Hoe ze de tools kunnen inzetten op de schietbaan. Mijn collega en ik kijken elkaar aan en voelen beiden trots opkomen, hier hebben we de afgelopen jaren hard aan gewerkt met ons team en vele anderen binnen de politieorganisatie! En nu komt het terug in het onderwijs en passen de aspiranten en docenten het toe. Wat mooi om te zien…
Wanneer we met de klas meelopen naar de schietbaan stellen de Zweedse bezoekers ons veel vragen, zoals: gaat het altijd zo? Ik moet ze het antwoord schuldig blijven, ik weet het niet. Ik kan ze alleen vertellen dat we vanuit het PVPW veel samenwerking zoeken met onder andere collega's binnen de Politieacademie. Over de onderzoeken die we doen kan ik zeggen dat het bijna altijd praktijkonderzoek is en dat we de inzichten die we verkrijgen vanuit het onderzoek zoveel mogelijk proberen te delen en te vertalen naar de praktijk en het onderwijs. Dat het op deze manier terugkomt in de lessen vind (ook) ik erg bijzonder. Dat ik hier aan heb kunnen bijgedragen voelt goed omdat het mijn werk betekenisvol en wezenlijk maakt.'
Over de schrijver
Nanette
Slagmolen is onderzoeker binnen het Programma Versterking Professionele
Weerbaarheid.
Reageren
Wil je reageren op dit verhaal? Dat kan via het
contactformulier.
