Voor Blauw, vakblad voor alle professionals bij de Nederlandse politie, schrijven de lectoren van de Politieacademie columns over uiteenlopende onderwerpen. In het septembernummer de column van Guus Meershoek, lector Politiegeschiedenis.
Wat als we de strijd verliezen?
Een jaar is verstreken sinds
Peter R. de Vries werd vermoord.
Knap politiewerk wist twee belangrijke verdachten al voor de rechter te
brengen. Terwijl ik dit schrijf, lijkt zelfs
de aansturing aan het licht te worden
gebracht. Een prestatie van formaat. En
de afgelopen jaren zijn er, mede dankzij
onderschept telefoonverkeer, meer
strafrechtelijke successen geboekt.
Toch wordt bij mij de blijdschap van
recht doen, getemperd door de inschatting dat de moord niet het beloofde
keerpunt in de aanpak van de drugscriminaliteit is geworden. Want we weten
toch dat het oppakken en vastzetten van
drugshandelaren, hoe onmisbaar ook,
het probleem niet verkleint? En werd
ondertussen niet het Strategisch Beraad
Ondermijning ontbonden en het MIT
opgedoekt?
Geconfronteerd met trots aangekondigde deelprojecten, overvalt mij soms de
gedachte, dat de drugsproblematiek zo
moeilijk te reduceren is. Niet vanwege
de verslaving van de consumenten,
en ook niet vanwege de geldzucht van
de criminele handelaren maar door
een wijdverbreide, onbewuste vrees
dat doortastend terugdringen te veel
overhoop zou halen. Een vaag besef dat
het probleem maatschappelijk te diep is
geworteld.
Als er zich straks weer een schokkend,
drugsgerelateerd incident voordoet,
wordt het publiek dan niet gewoon weer
gerustgesteld met grote woorden?
Gevolgd door een aankondiging dat
de opsporing wordt geïntensiveerd
en zwaardere straffen zullen worden
uitgedeeld, terwijl de handel alsmaar
toeneemt? En als dan opnieuw wordt
voorgesteld sommige drugs maar vrij te
geven, wie verstoort dan die idylle met
de les uit de ohheffing van het bordeelverbod? Dat het reguleren van criminogene markten meer inspanning van
handhavers vergt dan het bestrijden van
criminaliteit. En dat nu niet te verwachten valt dat bestuur en samenleving die
inspanning duurzaam zullen opbrengen.
Wordt niet gretig veel verwacht van optreden tegen zogeheten facilitators: de
notarissen, advocaten en banken? Alsof
die voor ons het probleem gaan oplossen. Waarom worden de consumenten
niet krachtiger aangesproken: de managers op de Zuidas, de festivalgangers,
de studenten? En waarom zijn we niet
wat vasthoudender in de aanpak van
ondermijning in achterstandswijken?
Dat we wat meer overhebben om
jongens daar een werkelijk alternatief
te bieden voor snel geld verdienen als
drugskoerier?
Toekomstscenario
Bij de aanpak van de opwarming van
de aarde maken toekomstscenario’s
aan velen duidelijk dat er iets moet
gebeuren. In tegenstelling tot stoer
beleid en dito taal, scheppen deze toekomstschetsen het onmisbare, maatschappelijke draagvlak om instanties
doortastend te laten optreden. Heeft
daarom de samenleving om echt weerbaar te worden niet vooral een concrete
inschatting nodig hoe het drugsvraagstuk uit de hand zou kunnen lopen?
Reageren? Mail naar guus.meershoek@politieacademie.nl
